2.6 Al-Ahruf al-Sabcah (tujuh ahruf)
Al-Ahruf al-Sabcah atau tujuh ahruf ialah cara bacaan. Maksudnya 7 jenis dialek dan gaya pengungkapan yang digunakan dalam bahasa Arab. Harus dibaca dengan setiap dialek tersebut. Ia bukanlah bermaksud bahawa setiap kalimah boleh dibaca dalam tujuh bentuk, akan tetapi ia hanya melibatkan perkataan tertentu sahaja. Bacaan yang dimaksudkan ialah sama ada menurut dialek Quraisy yang digunakan secara meluas kerana ia lebih fasih dituturkan atau mengikut dialek qabilah lain. Cara bacaan atau pengungkapan tersebut yang masyhur dan telah tersebar luas ialah pengungkapan Quraisy, Huzail, Tamim, al-Azd, Rabicah, Hawazin dan Said bin Bakr. Inilah pendapat yang masyhur dan paling kuat di kalangan ulama. Mengikut pendapat sebahagian ulama lain, maksud tujuh di sini ialah bentuk-bentuk pembacaan al-Quran. Walau pun lafaz al-Quran boleh dibaca dengan pelbagai cara, namun perbezaan tersebut tidak boleh terkeluar daripada tujuh bentuk berikut.
Dari segi realiti, perbincangan mengenai ahruf sabcah kini telah menjadi sejarah. Pembacaan al-Quran dengan tujuh ahruf diharuskan pada waktu tertentu sahaja kepada keperluan yang mendesak pada waktu itu. Ia bertujuan untuk meringankan orang ramai yang tidak mampu menerima al-Quran dengan dialek bahasa lain. Kebanyakan mereka buta huruf, hanya segelintir yang mampu menulis dan membaca. Setelah keadaan yang mendesak ini luput, maka dengan sendirinya keperluan itu telah luput. Justeru itu al-Quran mula ditulis dengan satu huruf(satu cara bacaan) sahaja
RUJUKAN
* al-Zuhailiy, Wahbah, Tafsir al-Munir Fi al-cAqidah Wa al-Syariah Wa al-Manhaj, Edisi Melayu, Jilid 1, Persatuan Ulama Malaysia & Intel Multimedia And Publication, Kuala Lumpur, hlm.11-14
Tiada ulasan:
Catat Ulasan